فوق به صورت فشرده و عصاره در وجود انسان قرار گرفته است (به عنوان نمونه؛ بدن انسان، عصارۀ طبیعت مادی یا عخواصّ هر یک از عوالم وجودی الم دنیاست که حاوی تقریباً تمامی عناصر طبیعت بوده و در میان مخلوقات عالم ماده دارای کامل ترین و پیچیده ترین آفرینش است)، از این رو انسان را «عالم صغیر» نامیده اند (در برابر کل عوالم وجودی که «عالم کبیر» نامیده می شود. عالم کبیر دارای یازده بُعد است که چهار بعد آن(طول، عرض، ارتفاع، و زمان) در عالم طبیعت است). امیرالمؤمنین(ع) می فرماید: «ای انسان، تو می پنداری که جِرمی صغیر هستی، در حالی که عالمی کبیر در وجود تو پیچیده است». سیر انسان از عالم صغیر به عالم کبیر، درونی است. در سیر تکاملی انسان، هر لایه ای که فرو می افتد، انسان در متن عالم مربوط به لایۀ بعدی خود قرار می گیرد. به عنوان نمونه، هنگامی که عمر کالبد مادی به سر آمده و فرو افتد، لایۀ قلب عریان شده و انسان در متن عالم ملکوت قرار می گیرد. لایۀ قلب چون فرو افتد، لایۀ عقل عریان شده و انسان در عالم قیامت کبری قرار می گیرد. لایۀ عقل نیز اگر فرو افتد، انسان در عالم لاهوت(عشق الهی و فنا) قرار می گیرد. هر یک از این عوالم نسبت به عالم بعدی اش از نظر وسعت، چون قطره نسبت به دریاست. نازل ترینِ این عوالم، دنیا یا ناسوت است