انسان و عوالم وجودی:
آفرینش انسان بسیار پیچیده است؛ انسان مرکّب است از: لایۀ بدن مادی که مربوط به عالم ناسوت(دنیا) است، لایۀ قلب که مربوط به عالم ملکوت(برزخ) است، لایۀ عقل و روح که مربوط به عالم جبروت(قیامت) است، و سِرّ که مربوط به عالم لاهوت است (فراتر از عالم سرّ، دو عالم دیگر وجود دارد به نام عوالم خفی و اخفاء که تنها چهارده معصوم علیهم السلام بدانها راه دارند). عوالم ملکوت، جبروت و لاهوتِ انسان همگی در کالبد مادّی او در عالم ناسوت متمرکز شده اند (تمام عوالم وجودی انسان در عرض هم وجود دارند، اما هر یک حجاب دیگری است؛ دنیا حجاب ملکوت است و ملکوت حجاب قیامت است، همان گونه که دیوارۀ رحِم برای جنین، حجاب دنیاست). چنان که اشاره شد، هر سه کالبد انسان در عرض هم در دنیا وجود دارند. «عمل» در سطح «بدن» صورت می گیرد اما آثار آن، کالبد ملکوتی(قلب) و در مرحله بعد کالبد جبروتی(عقل) را تحت تأثیر قرار می دهد. هنگامی که انسان عبادت و نیکوکاری می کند، کالبد ملکوتی وی در متن ملکوت علیا قرار گرفته و ساکنان آن(فرشتگان) گردش را می گیرند و وی سرشار از آرامش و سروری بهشتی می شود. و هنگامی که انسان مرتکب گناه گردد، کالبد ملکوتی اش در متن ملکوت سفلی قرار می گیرد که جایگاه شیاطین جنّ است. اگر پرده(حجاب جسم) بر افتد، انسان مشاهده می کند که دنیا کاملاً در احاطۀ آتش جهنّم برزخی قرار دارد و در صورت خروج انسان از صراط مستقیم (که در شرع مقدّس به طور کامل تبیین گردیده است) او را گرفتار می کند. حجاب ثقیل جسم مانع از درک خالص بهشت و جهنم برزخی است و انسان در دنیا تنها بارقه هایی از آنها را حس می کند. یکی از دعاهای رسول خدا(ص) این بود که: «خداوندا، باطن و حقیقت اشیاء را به من نشان بده». عالم دنیا در برابر عالم ملكوت همانند ثصویری در آینه است. دنیا ظاهر است و ملكوت باطن، و بدیهی است كه باطن بر ظاهر حكومت دارد. اگر باطن اصلاح شود، تصویر در آینۀ ظاهر نیز اصلاح می گردد، اما دستكاری آینه تنها به وخامت بیشتر تصویر منجر می شود. از این روست كه معصومین فرموده اند: هر كس امور آخرتش را اصلاح نماید، امور دنیایش نیز اصلاح خواهد گردید.